Het is al een paar weken erg koud, als ik na een dag werken naar huis fiets langs 'mijn' viswatertje. Aan het watertje, wat ik ook wel ‘Het plasje’ noem, heb ik zo'n beetje heel mijn jeugd doorgebracht. Jullie hebben hier over kunnen lezen in de regio-editie van Het Visblad, mei 2009.
Ik zie een aantal kinderen bij het water staan, samen met twee andere jongens die ik ken via het sportvissen. Als ik hen passeer zie ik plots een dode vis liggen, het zal toch niet.. … Ik kom dichterbij en zie tot mijn schrik meerdere dode vissen. We lopen met z'n drieën een rondje om ‘Het Plasje’ en schatten in dat bijna heel de populatie dood is.
Als ik later die middag nog een rondje maak met mijn digitale camera, geladen met het hele bestand vissen, zie ik pas wat de schade precies is. Ik heb slechts twee vissen uit mijn fotobestand niet terug kunnen vinden; de rest is allemaal dood!
Vissen waar ik ‘het spelletje’ mee en van heb geleerd. Vissen met wie ik heel veel tijd heb doorgebracht………. allemaal dood.
Als snel wordt me één en ander duidelijk. Doordat het reeds een aantal weken flink vriest is het water helemaal dichtgevroren. Door de sneeuw die op het ijs ligt komt er niet voldoende licht naar binnen waardoor de waterplanten niet genoeg zuurstof aan kunnen maken. Met als gevolg dat de vissen door zuurstofgebrek sterven. Ook het feit dat degelijke watertjes vaak in jaren niet zijn gebaggerd speelt een grote rol. Hierdoor treedt er vele malen sneller zuurstofgebrek op. Het trieste is dat dit waarschijnlijk niet het enige viswater is wat getroffen is door de vorst.
Hoeveel vissen er precies zijn gestorven op de watertjes waar ik vis zal ik nooit weten. Zodra het ijs verdwenen is zijn de dode vissen vaak al in een zo’n vergevorderde staat van ontbinding dat ze naar de bodem zijn gezakt.
Met een 3 daagse sessie voor de deur in een andere provincie sluit ik mijn computer af.
Gerard Brondijk
Wilt u meer weten over maatregelen
bij Visstrefte klik dan hier.